Kapıları Yollara Açan…

Atınca o ilk adımı hevesle, cesaretle yeni yollar serilir gider günlerin kır çiçekleriyle bezeli ırmak boylarında… An gelir kurur gider sıradan günler.

O ilk adım, o cesaret “ama ben”leri, “bilmem ki”leri ve daha neleri neleri indirir ilk durakta, indirir tahtından, koyar kapı önüne… Yeni yollar hepsi ışıklı, yeni pencereler güneşi doldurur içeri, yeni çocuklar oyuna durmuş bahçenizde… Hepsi bir olur, kanat olur, yürek ferahlığı olur…

O cesaretle açılan kapıdan birbiriyle yarışan bakışlar, yanıtlar girer içeri; kardeş sofralara taşır sözcükler kardeş türküleri…

Çocuklar doldurur bahçeleri; umut sevgilere eş olur, kıvanç sevinçlere…

Çocukluğun gözü karalığından emanettir her ne varsa anılar bağımızda… İşte o heyecan, o güç taşır hepimizi ele geçirilmez ülkelerin kucağına… Bulaşıcıdır da kardeş kılar onurla koşmayı, yola düşmeyi seçenleri. Kazanmayı size bırakır, ilgilenmez onunla, yolda mısınız ona bakar. Şimdi cebinizde kuşkunun, ikircimin, acabanın, korkunun, dur bakalımın boşalttığı yerde merak, heves, istek, kararlılık var.

Biliyoruz, cesaretti dokuz yıl önce “çocuk ve gençlik edebiyatı günleri” diyerek yola düşmelerimiz. Ne ki edebiyattandı cesaretimiz, EÇEV’in gönüllü ekibindendi, kendimizdendi, omuz vereceğini bildiğimiz yazın emekçisi dostlarımızdandı. Ve bilmekten ve inanmaktandı cesaretle düşülürse yola yeniye, başkaya, başarıya ulaşılır. “On”duk; onlar, yüzler olduk… Geldik bugüne bu su çoğala çoğala…

Cesaretle geldik “cesaret”e!

Haydi öyleyse!..